İnsanın kalabalık bir ailesinin olması kadar güzel birşey yok şu dünyada... Acılar daha hafif, mutluluklar daha kuvvetli yaşanıyor bu sayede... Güzellikler daha bir canlı, daha bir güzel, üzüntüler daha hafif, daha paylaşılır oluyor... Daha bir temas oluyor, daha bir sarılma, daha öpme, daha kucaklama... Yalnız değilim diyor insan, omzuna dayanıp ağlayabilirim ya da sıkı sıkı sarılırım diyor içinden....
Bu hafta sonu bir güzellik daha yaşadık hep beraber... Daha dün gibi hatırlıyorum Gül'ün doğumunu..Elimizde büyüdü, o kaçtı biz bulduk, o ağladı biz susturduk, o yemedi biz yedirdik, o ağladı biz güldürdük ve şimdi o SEVDİ biz VERDİK..... Evet en küçük kız kuzenim GÜL bu hafta sonu nişanlandı ve son bir senedir bizim ailede bitmek bilmeyen söz, isteme, nişan, kına, düğün törenlerinin bir tanesi daha yaşandı... Önce İzmir' den gelen erkek tarafı "allahın emri peygamberin kavliyle" kızımız Gül'ü oğulları Atilla'ya istediler... Bize de "eh nasipse" demek düştü... Biz kızlar mutaktan olayı naklen takip ederken kahveler pişti, çikolatalar dağıtıldı, çaylar içildi , kekler yendi... Ertesi akşam da hep beraber Ethemefendi 36 da nişan yemeği yenildi...Anneanneler, babaanneler, teyzeler, kuzenler .... Daha da yandaki resim karesinde olmayan çokkkk kişi var ailemizden... Ama nasıl, az sayılmayız değil mi?
1 comment:
Çok mutlu olsunlar dilerim, Banu'cuğum.
Post a Comment