Wednesday, September 29, 2010

MAKARONLARIM


En güzel saatler..sabah herkesin evden çıkması ve benim çalışmayıp tüm gün evde olabildiğim zamanlar...Heryer bana ait. İstediğimi yerim, istediğimi giyerim, istediğim yerde oturur, istediğimi izlerim. İşte özgürlük bu. Her zaman istemem ama arada bir iyi geliyor ne yalan söyleyim. Çayım, en sevdiğim kurabiyelerim ve mor menekşeli makaronum da varsa işte benden mutlusu yok. Hava puslu mu, karanlık mı, yağmurlu mu hiç umrum olmaz. Çekmeceleri yeni baştan düzenlerim, akşama değişik yemekler hazırlarım, kitap okurum, internette gezerim, facebook canavarı olurum, spora giderim, uyurum, eğitimde olduğum yorgun zamanlarımı düşünürüm ve kendimi yatağa sevinçle atarım ve yine mor menekşeli, limonlu, vanilyalı makaronlarıma dönerim. Ah bir de nasıl hazırlanıyor bir öğrensem....İşte benden mutlusu olmaz o zaman.

Thursday, September 23, 2010

YENİ BİR SAYFA AÇILIYOR HAYATIMIZDA

Bir tuhafım bugünlerde aslında çok uzun zamandır...Okullar açılacağına yakın başladı bu tuhaflık hissi ben de. Kızım artık ilkokula başlayacak, evden sabah çıkacak akşam gelecek, ben çalışmadığım günlerde onsuz olacağım koca evde, sessiz evde. Gitmese mi, okumasa mı, biz hiç ayrılmasak mı. Tabi ki sonunda o gün geldi çattı ve okullar açıldı. Benim minik bebeğim, prensesim, birtanem herkes gibi okula başladı ve hayata adım attı. Kalabalık, insanlar, çocuklar, koşanlar, ağlayanlar...Önce çok şaşırdı, o saatlerde Barbie bebekleriyle oynar, sonra Winx seyreder ve kafasına göre takılırdı. Sınıfta sırasında esnedi durdu....Büyümüştü ama, herşeye herkese rağmen dimdik, mutlu görünüyordu en azından, her zamanki gibi bizi hiç üzmedi. Sıraya girip törene katıldı, alkışladı, İstiklal Marşını söyledi ve artık bir yetişkin olduğunu gösterdi bize. Oysa ben çocuk olmuştum o anda, ağlamak, tepinmek kızımı okula bırakmamak istiyordum. Onu o kalabalığa bırakınca sahipsiz, savunmasız kalacağını düşünüyordum bunun için de herşeye herkese öfkeliydim. Hala da alışamadım, öfkem azalsa da bir hesaplaşma var içim de. Benim kızım o, benim prensesim, bugün okulda kolunun üstüne düşmüşler, kanamış....Ama niye düşüyorlar, niye kızıma zarar veriyorlar...Niye böyle hissediyorum....Alışacak mıyım...Kızım kadar yetişkin olmak istiyorum.