SEFERİHİSAR VE URLA

Turumuzun son durağı kuzenim Bahar'ın haftanın neredeyse yarısını geçirdiği Seferihisar'a bağlı Gödence Köyü oldu. Burası hasret kaldığımız gerçek köylerden.. tezek kokusu, köy meydanı, arnavut kaldırımlı dar sokakları ve sabah ezanında öten horozlarıyla bizi gerçekten yıllardır köyde yaşıyormuş hissini yaşattı. Gödence, rakımı 450 olan oldukça virajlı yollardan geçilen Seferihisar'a bağlı bir köy ama çok fazla özelliği var. Necati Cumalı'nın kitabını yazdığı, içinde 3 zeytinyağı fabrikası bulunan bir köy. Ayrıca Ege Rallisinin etaplarından biri de bu köyden geçiyor. Zeytinyağının yanısıra, üzümü, pekmezi, kuru inciri de ünlü.

Kuzenimin evi ise köyün en şirini, en güzeli ve en ucundaki. Ahşaptan yapılmış bu sıcak ev tabi biz gelince daha bir ısındı daha bir canlandı. Benim Duru ve onun oğlu Deniz kah boğuşarak kah anlaşarak kah oynayarak kah hizipleşerek hepimize neşe kaynağı oldular. El üstünde kimin eli mi oynanmadı, Güzellik mi Çirkinlik mi...İskambil kağıtlarıyla oyunlar, masallar...

Gödence, Seferihisar'a bağlı olmakla beraber Urla'ya da çok yakın olduğundan ilk olarak bir Urla turu yaptık. Öğle yemeğimizi yediğimiz ''Beğendik Abi''den bahsetmeden geçemeyeceğim. Urla'nın geleneksel yemeklerini ve Ege'nin türlü ot yemeklerini tadabileceğiniz mekan bir aile işletmesi. Handan Hanım, eşi ve çocukları. Urla'nın denizinin çekiciliğine kapılıp sahildeki balıkçılar sizi şaşırtmasın çünkü içeride Urlanın asıl merkezinde Malgaca Pazarındaki Beğendik Abi'de yemeği kaçırırsanız bu dünyada çok şeyi kaçırmış olacaksınız. Neredeyse 14:00 e kadar tüm yemeklerin piştiği mekanda envayi çeşit enginarlardan birini ve çalkama yemenizi tavsiye ederim. Ya da en iyisi siz tüm lezzetlerden tadabileceğiniz karışık bir tabak söyleyin ama aklınız güveçte kalırsa bilemem...Urla'nın yerel halkının yaşamını, pazarını gördüğümüz tarihi turdan sonra iskeledeki deniz kokusu hafızama o kadar yer etti ki beni bir süre idare eder bu Ege kokusu. Çocukların oyun parkı diye tutturması üzerine park ararken önünden geçtiğimiz Urla'da doğan ve burada okula başlayan Yunanlı şair Yorgo Seferis'in evi şu an butik otel olarak kullanılıyor.

Seferihisar'ın 5 km. batısında bulunan doğal bir liman olan Sığacık'ın kalesi bizim veletlerin en az park kadar hoşuna gitti. Kale duvarlarına zıp zıp çıkıp kalenin tepesindeki kubbenin en ucuna kadar çıkıp yüreğimizi ağzımıza getirseler de çok güzel anlar yaşattılar bize. Sığacık; kalesi, meydanı, dar sokakları, iskelesi ile tam bir sayfiye kasabası.

Seferihisar'ın ''sakin şehir'' ünvanı olan ilk Türk şehri olduğunu da burada öğrendim. Uluslararası bir belge olan bu ünvanı alan Seferihisar gerçekten de özellikle emekliliği geçirmek için ideal bir yer.

Nereye gidersek gidelim, dönüp geldiğimiz Bahar'ın evi her yerden daha güzeldi. Hele yaptığı yemekler, bahçeden toplayıp hazırladığı gelincik şurubu, reçelleri..hepsinin tadı damağımızda kaldı. Sofrada yapılan sohbetler, muhabbetler, çocukların çekişmeleri, annemle Alp'in coğrafi müzakereleri ile harika bir tatili Gödence'de tamamladık.

Sabah Gödence'den çıkıp İzmir üzerinden Bornovayı geçince olan Yaka Köyünde bir kahvaltı ettik ki, bunca yıl böyle bir köyün varlığından nasıl haberdar olmamışız şaşırdım doğrusu. İstanbul'un Polonezköy'ü gibi bir köy Yakaköy. Çok fazla kahvaltı, yemek mekanı olsa da biz Çiçekli Doğa'yı tercih ettik. İyiki de burayı seçmişiz, harika kahvaltısı, kibar sahiplerinden Fransızca öğretmeni Reyhan Çelik'in güleryüzü, mis gibi köy havası ile yol için enerji depoladık.

Bir seyahatimiz de böyle geçti, çok okuyan mı bilir çok gezen mi...İkisi de.