Ben bu ara ölümü çok düşünüyorum. Ölümden korktuğumdan değil, öldükten sonra kaçıracaklarımdan, ya da ölünce göremeyeceklerime üzüldüğümden. Genç yaşta ölümleri duyunca daha bir düşünmeye başladım. Herkese mahsus birşey, bana gelmez, uğramaz, teğet geçer diyemeyiz ki. Geliyor başına herkesin, yaşa, cinsiyete, sağlığa, iyiye, kötüye bakmadan geliyor. Düşünüyorum ölünce kim üzülür kim sevinir, güzel şeyler söylerler mi ardımdan...Biliyorum daha evvel de yazmıştım bir şeyler buna benzer. Dedim ya düşünüyorum, geliyor aklıma. Hele bir de üzdüklerimi, bilmeden kırdıklarımı düşününce daha bir aklıma yerleşiyor. Ben ölürsem ya da onlar...nasıl affedeceğiz birbirimizi, nasıl vicdanımızı rahatlatacağız? Kırmayım, kırılmayım diyorum her defasında, ayırt etmeden seveyim herkesi bana yaptıklarına bakmadan diyorum ama tam olarak beceremiyorum. Yapabilen var mı, varsa biri bana yardım etsin.
2 comments:
Sanırım önce kendimizi affetmemiz gerekiyor, kendimizi sevmemiz ve olduğumuz gibi kabul etmemiz gerekiyor... O zaman zaten herşeyi kabul edebiliriz, ölümü de... OL'an herşeye EVET.
ölümün gelisiyle birlikte bir seyleri kacirmaya baslayacagini degil de iyisiyle kötüsüyle sana taninmis mühleti tamamlamis olacagini düsünürsen belki bir parca rahatlarsin. nihayetinde ölüm, bugune kadar yaptigin her seyi yerli yerine koyacak olandir.
ölümü düsünüyorsak, ölümün esitleyiciligine de düsünelim. ölümü düsünüyorsak bizlerin ne kadar da aciz varliklar oldugumuzu görelim. ve sayet, bizlere haksizlik edildigini düsünüyorsak bu haksizliklara sükredelim, kim bilir bizler ne haksizliklar yapip da dilsizlesenleriz.
Post a Comment