19 Ağustos 2005...ilk kez blog yazmaya başladığım gün. Tam dört yılım geçmiş, anılarımı, acılarımı, sevinçlerimi, deneyimlerimi paylaştığım dört yıl...Kızım beş yaşında ve sanki bu blog bir diğer çocuğum. Uzakta olunca özlediğim, bir yorum görünce heyecanla okuduğum, yeni dostlar edindiğim, içimi döktüğüm, bana ait olan alanım. İlk kez yazmaya başladığımda bu kadar uzun süre yazabileceğimi tahmin bile edemezken, bugün o kadar çok okurum var ki beni sürekli takip eden, yazmazsam sanki verilmiş bir sözü yerine getirmedim gibi hissediyorum. İşte böyle zaman geçmiş ve tam dört yıl geride kalmış. Bu süre zarfında neler olmuş, kızım 5 yaşına gelmiş, okula başlamış, anneannemi kaybetmişiz, sallantılar, sarsıntılar, mutluluklar, heyecanlar, geri gelmeyecek dakikalar, saniyeler. Hayat böyle geçiyor işte, hiç birşeyi ertelememek, anın kıymetini bilmek, yazmak istiyorsa yazmak, gezmek istiyorsa gezmek, yarın ölecekmiş gibi bugünü yaşamak, hiç ölmeyecekmiş gibi yarını yaşamak gerek. Dört yıl olmuş işte, ha bugün ha yarın derken. Artık ufkum çok geniş, masmavi bir denizde, uçsuz bucaksız bir okyanusta bir nokta olsam da, çok daha geniş bakıyorum hayata ve küçücük bir nokta da olsam biliyorum ki bir yerlere sesim gidiyor.
Dört yıl içinde beni okuyan, beni tanıyan, beni bu sayede tanıyan, tanımayan herkese ayrı ayrı teşekkür ederim.
1 comment:
Banu'cuğum,
Nice güzel 4 yıllara! Bu güzel heyecanın, paylaşımın katlanarak gitsin. Ben de yazılarını keyifle okuyan bir "takipsever" olarak, kalemine ve yüreğine sağlık diyorum. Nice güzel yazılarında buluşmak dileğiyle, sevgiler!
Ayşe Arıca Elmalı
Post a Comment