ZAMANI GERİ ALMAK İSTİYORUM

Zamanı durdurmak mümkün olsa, bir sandığa koyup depolasak ya da en güzel anları saklayabilsek. Bozdurup bozdurup harcamak gibi çıkarıp çıkarıp yaşasak. Neyi mi isterdim en çok; çevremdeki yaşlıları hatırladığım en güzel anlarına geri getirmek. Çok şanslı bir çocukluk yaşadım ben anneannem, babaannem ve her iki dedem de hayattaydı kendimi bildiğimde ve uzun süre de bir dedem olmasa da diğeri hep bizimleydi. Onlarla ilgili hep güzel anılarım oldu ve şimdi biliyorum ki beni yukarıdan görüyorlar ve hala çok seviyorlar. Allaha şükür ki anneanne ve babaannem de en güzel günlerimde yanımdaydılar. Mezuniyetlerim, evliliğim, anne oluşum...Şu an ikisi de çok yaşlı ama anneannem malesef artık bizimle iletişim kuramıyor. Bir yatağa mahkum artık ve sadece bakıyor. Bazen mutlu, bazen mutsuz, bazen yaşlı gözlerle, bazen de boş gözlerle. Ama sadece bakıyor tek bir kelime söyleyemiyor. Oysa biz onunla ne kadar çok sır paylaştık, ne kadar çok mantı açtık, ne kadar çok dedikodu yaptık. Aklına gelir miydi hiç böyle sadece yatacağı, hiç sanmam çünkü ben onu hiç yatarken görmedim. Her zaman canlı, her zaman kapıda gezmeye hazır, her zaman kasabına yoğurtçusuna kadar kendi giden, duymayan kulağıyla dünyayı çekip çeviren bir kadındı. Çok acı veriyor anneanneciğim seni böyle görmek, hiçbirşey yapamamak, çaresiz kalmak. Seni o kadar çok seviyorum ki, seni geçmişe götürmek, pırıl pırıl elbiselerinle onlara uygun çanta ayakkabılarınla süsünle püsünle görmeye o kadar çok hasretim ki iyi ki giyinmişsin, iyi ki gezmişsin iyi ki hayatını yaşamaya çalışmışsın.