Uzun zamandır yazıyorum ama taslak halinde bir yerlerde tutuyorum yazdıklarımı yayınlamıyorum. Sebebine gelince ya uygun fotoğraf koyamıyorum ya güncel olaylar o kadar sıkıntılı ki, yazdıklarım yanlış anlaşılır diye. Zamanını bekliyorum ama bugünü yazmak o kadar güzel ki. Bundan tam 12 yıl önce, 
hayatımın ilk iş deneyimi. Üniversiteden yeni mezun olmuş, hayatı sadece kendince tanıyan, ailesi arkadaşları dışında çok fazla ortamlarda bulunmamış ben öyle bir yerde başladım ki iş yaşamına hala süregelen dostluklarımın, en can arkadaş
larımın gerçekten iyi günde kötü günde her zaman yanımda olan güzelliklerle tanışmamın sebebi oldu. Aradan çok yıllar geçti, çok farklı yerlere götürdü rüzgarlar bizi ama biz hiç kopmadık, hiç ayrılmadık. Araya uzun zamanlar, okyanuslar, çöller, farklı kişiler girdi ama biz her buluşmamızda hep bıraktı
ğımız yerden başladık. Sanki 9. kattan asansöre bindik, zeminde indik ve ertesi sabah tekrar zeminden binip en üst kata çıkacağız gibi. Zaman zaman cümbür cemaat buluştuk zaman zaman üç beş kişi zaman zaman ikili, ama hep haberdar olduk. İşte bugün de o buluşmalardan birini gerçekleştirdik ki görülmeye değerdi. Belki çok kalabalık değildik ama tüm
dostlar fotoğrafla, anılarla kalbimizdeydi. Çünkü 12 yıl önce aramızda bebeler yoktu, hatta çoğumuz evli bile değildik. Bugün bizim muhabbetimize
küçükler de katıldı. Onlar da zaman zaman odalara kapandı zaman zaman soldaki fotografta da görüldüğü gibi kapı önü muhabbetleri yaptı. Aynı bizim yaptığımız kapı önü sohbetleri gibi. Eh hayat ancak sevince ve sevilince geçiyor ve yıllar geçse de hep devam ediyor.
hayatımın ilk iş deneyimi. Üniversiteden yeni mezun olmuş, hayatı sadece kendince tanıyan, ailesi arkadaşları dışında çok fazla ortamlarda bulunmamış ben öyle bir yerde başladım ki iş yaşamına hala süregelen dostluklarımın, en can arkadaş
larımın gerçekten iyi günde kötü günde her zaman yanımda olan güzelliklerle tanışmamın sebebi oldu. Aradan çok yıllar geçti, çok farklı yerlere götürdü rüzgarlar bizi ama biz hiç kopmadık, hiç ayrılmadık. Araya uzun zamanlar, okyanuslar, çöller, farklı kişiler girdi ama biz her buluşmamızda hep bıraktı
ğımız yerden başladık. Sanki 9. kattan asansöre bindik, zeminde indik ve ertesi sabah tekrar zeminden binip en üst kata çıkacağız gibi. Zaman zaman cümbür cemaat buluştuk zaman zaman üç beş kişi zaman zaman ikili, ama hep haberdar olduk. İşte bugün de o buluşmalardan birini gerçekleştirdik ki görülmeye değerdi. Belki çok kalabalık değildik ama tüm
dostlar fotoğrafla, anılarla kalbimizdeydi. Çünkü 12 yıl önce aramızda bebeler yoktu, hatta çoğumuz evli bile değildik. Bugün bizim muhabbetimize
küçükler de katıldı. Onlar da zaman zaman odalara kapandı zaman zaman soldaki fotografta da görüldüğü gibi kapı önü muhabbetleri yaptı. Aynı bizim yaptığımız kapı önü sohbetleri gibi. Eh hayat ancak sevince ve sevilince geçiyor ve yıllar geçse de hep devam ediyor.
3 comments:
Banu'cum,
Kalemine sağlık, gerçi biliyorum iş yürekte, ona da sağlık! Nasıl güzel yazmışsın, böylesi bir arkadaşlığın parçası olduğum için hem sevinç hem gurur duydum doğrusu. İçimden hüzünler, sevinçler, özlemler, gülüşler geçti okurken satırlarını. Gördüm bizi; 9.kat asansörüne inerken de binerken de, elimizde kahveler-çaylar kapı önü sohbetlerinde, sabah kahvaltısı muhabbetlerinde, iş çıkışı millet evine koştururken bizim birbirimize doyamayıp yine devam eden laklaklarımızda ve daha bir sürü güzellikte. Hani okuyanda hiç çalışmıyorduk sanacak ya, varsın sansın, bunu bir yaşayan anlar. İyi ki yaşamaşım, yaşıyorum ve yaşarız umuyorum. Sana, tüm miniklerimize ve büyüklerimize sevgiyle!
Cok dogru soylemissin Aysecigim, bunu gercekten de bir yasayanlar anlar. Biz mi cok sansliydik boyle bir ortama dustuk, ortam mi sansliydi onu bizler yarattik, cozemedim gitti:) Emin oldugum tek sey hepinizi cok sevdigim ve ozledigim. Sizlerin yerini hic ama hickimseler tutamaz.
Canım arkadaşlarım, sizlerin olduğu ortamlar benim için her zaman en güzel en içten yerler.
Post a Comment