BAHAR GİBİ

Havalar da insanoğluna benzedi pek bir dengesiz bu ara. Gülerken bir anda ağlar, ağlarken bir kahkaha atmaz mıyız, severken nefret eder nefret ettiğimizi sonra sevmez miyiz? Koşarken durmak ister, dururken koşmak isteriz bazen, sağlığımız yerindeyken onu kaybetmek için çaba harcar, sağlığımızı kaybedince de aynı çabayı bu kez geri kazanmak için harcamaz mıyız? Dengesizlik var vesselam içimizde, illaki kötü anlamda değil bu dengesizlik denen şey. Bizi canlı kılıyor bazen, yaşam için bir sebep oluyor ama her zaman ortayı bulmak gerek galiba, yoksa yine bu dengesizlik bize zarar veriyor.

Havada da aynı şey oluyor son günlerde, son zamanlarda bahar gibi olduğundan ağaçlar aldandı bizim mahallede bu havaya ve çiçeklerini açıverdiler. Hem de ne güzel çiçekler, bahar dallarıyla doldu sokağımız bahçemiz. Oysa ki kar yağacak diyorlar ve havaya kanan ağaçlar küsecek çok yakında, donacak çiçekleri. Güneşe, gülen güneşe aldandılar içlerini açtılar, çiçeklerini sundular ve aldandılar. Aynı insanoğlu gibi, aldanıyor bazen havaya bazen bir başka kula, gülen bir yüze sahte geçici bir güneşe.... Açıveriyor içini, çiçeklerini, gönlünü, kalbini , sevgisini gösteriyor ama bir fırtına,bir kar, bir ayaz donduruyor insanoğlunu, küstürüyor. Havanın ağaca yaptığını yapıyor insan insana bazen. Hayat, insan, mevsimler, ağaçlar...ne çok benzeriz aslında.