HAYAT

Sabah umutlarla çıkmıştı evden belki de ümitsiz. Birileri bekliyordu onu dört gözle belki de unutulmuştu. Neşeliydi yaşadığı için ve de sağlıklı olduğundan belki de rahatsızdı. Anneydi işe gidip para kazanan ve akşama evladına kavuşmaya çalışan, belki de baba. Okula gidiyordu belki, derse yetişmeye çalışan biri, belki de okulu kırıp kaçan, eğlenmek isteyen.İyilik severdi çevresine yardım eden, belki de nalet, huysuz, geçimsiz. Çok üretkendi, çalışkandı belki de tembel, boş gezen. Ama insandı, canlıydı, yaşıyordu ta ki o araba çarpana kadar.

Hiç bakamam ambulansa, kazaya.Kötü bir manzarayla karşılaşmaktan korkarım. Hele bu sabah ki gibi herkes başına toplanmışsa. Sabah trafiğinden anlamıştım bir şeyler olduğunu, kırmızı yanıp sönen ambulans ışığını görünce içim bulandı, heyecanlandım. Battaniyelere sarıyorlardı, kimdi, kaç yaşındaydı, ne iş yapardı bilmiyorum ama kimbilir ne düşüncelerle çıkmıştı sabah evden...Kimler bekliyordu onu, yolunu gözlüyordu. Koca bir hiç....Yaşıyor mu bilinmez ama hayat umarım ona ve yakınlarına zor olmaz bundan sonra.