buranın hayal olmadığını, yüzde yüz gerçek olduğunu ama bir o kadar da rüya gibi olduğunu anlatacağım.
pengueni görmek için yaklaşık iki saatlik bir yolculuk yapıp Punta Tombo’ya varıyoruz. Burada tam bir penguen cennetinin içine düşüyoruz. Filmlerde gördüğünüz siyah beyaz kravatlı kral penguenlerle dost oluyorsunuz. Bu kadar kuş türünü bir arada gördüğünüze inanamayacaksınız. Göğüsleri sarı lekeli bu penguenler kışın Brezilya sahillerinde yaşıyorlar, ilkbahara doğru Patagonya’ya göç ediyorlar. 16 penguen çeşidinden biri olan Macellan penguenlerinin boyları 45 cm civarında ve
doğa, vahşi hayat, uçsuz bucaksız topraklar karşısında büyülenmemek mümkün değil.
zengin bir denizaltı vahşi yaşamına da ev sahipliği yapıyor. Biz deniz altını bırakıp deniz üstünde neler varmış diyeceğimiz bir tura çıkıyoruz. Puerto Madryn’den 100 km uzaklıktaki Puerto Piramides’den teknelerle açılıp yeni doğmuş yavrularına yüzmeyi öğreten 30 ton ağırlığında, 16 metre boyunda dev balinaları görmeye gidiyoruz. Yarımadanın ucundaki Caleta Vadisi’nde ise deniz fillerini görüyoruz. Bunlar
başlangıcı’…San Martin Caddesi’nde bir yürüyüşten sonra, şehirden 15 dakika uzaklıktaki Tierra
karabatakları ve sabah fotoğraf çektirdiğimiz, Jules Verne’in sözünü ettiği dünyanın sonundaki deniz fenerini bir kez daha görüyoruz.
i üzerinde sessizce yürümeye devam ediyoruz.
Daha önce Diyarbakır Canaydın Köyü'nde okul kütüphanesi kurulmasına destek olmuş biri olarak hem çok kolay hem çok zor bir iş bu. Kolay, çünkü hepimizin en azından evinde çocuklarının okumadığı fazladan bir sürü kitap, kullanmadığı makas, boya kalemleri vardır. Kolay çünkü ihtiyaç duyulan malzemeler atla deve değil, oldukça uygun fiyatlara temin edilebilecek şeyler. Zor, çünkü üşeniyor insanlar, toparlayıp kargoya vermek zor geliyor. Zor, çevrelerini haberdar etmek akıllarına gelmiyor. Ben zamanında bu işe kalktığımda arabamın bagajı bir süre kitap, oyuncak, boyama kitabı, roman dolu olarak gezmiştim. Her buluştuğum arkadaşım bana birşeyler getiriyor ben de arabamın arkasında biriktiriyordum. Hepsi toplanınca da bir kargo şirketine verdim ve malzemeler yerini buldu. He yerini bulması o kadar kolay olmadı, bahsettiğim köy cep telefonunun çekmediği, kargo şirketlerinin uğramadığı, okulda tek bir telefonun olduğu bir köydü ve ancak en yakın yerleşim yerine giden eşyaları, okul müdürü gelip alabiliyordu kasabaya indiğinde. Yine de gitti, yine de amacına ulaştı çabamız.
İşte ihtiyaç listesi
Rafya
Pullar
SimDüğmeler
Boncuklar (her boy)
Boş yada bozuk CD.ler
Oynar gözler
Gazoz kapakları
Kumaş parçaları (farklı doku özelliği olan özellikle)
Artık Yünler
Pamuk
Pasta kağıtları
Şişe mantarları
Renkli Sünger
Pet bardak
Pet tabak
yatağa yatıp direkt uyuyamam. Başucumda bir kitap yoktur, mutlaka bir kaç kitap vardır ve yorgunluk durumuma göre değişir kitapların seviyesi.
duyguyu hiç yaşamamış KIZ çocuklarının yararına bir yardımda bulunacaksınız.
STET, Sınır Tanımayan Ebeveynler Topluluğu’nu şimdi benden duyuyor olabilirsiniz ama emin olun yakında çok fazla ses getirecek bir dernek. Benim tanışmam enteresan oldu ama hayat felsefemle, yaşam misyonumla o kadar örtüşüyor ki, sanki yıllardır ben bu derneği beklemişim. Nereden mi geliyor bu ilgi...16 yıldır Türkiye’de adı, hatrı sayılır kurumlarda bireysel gelişim eğitimleri verip, danışmanlık yapıyorum . Verdiğim her eğitimin sonunda katılımcılar ayrılırken şunu diyorlar, “keşke bu eğitimleri biz okul yıllarında alsaydık” ya da “keşke benim hanım da, benim koca da, benim çocuk da bu eğitimi alsaydı”...Keşkelerin bir faydası yok derim ben de onlara her defasında, herşeye rağmen deyin ve aldığınız eğitimin bir parçasını uygulayın bu bile yeter.
VEYNLER SORUNSUZ ÇOCUKLAR felsefesini benimsemiş. Sorunsuz çocuğu da yetiştirecek kim? Anneler. İşte bu yüzden kadın ayağı çok önemli diyor STET ve ilk panelini de bunun için düzenliyor. Panelden bahsetmeden önce biraz kuruluş hikayesini duymak ister misiniz?
enim o zaman niye haberim olmadı yanarım ona yanarım. Ben de güzeller güzeli depremzede Beyda’yı burada özel bir okula yazdırmak, ailesine destek için ne çabalamış, ne kadar yardım toplamıştım, belki STET ile çok daha hızlı ve çabuk sonuç alabilirdim.
da feminizm propagandası yapmak filan değil, sadece bugünün bilim adamını da bugünün sanatçısını da bugünün yan kesicisini de bir ANNE bir KADIN yetiştiriyor. Anne önce kendine güvenir, hakkını bilir, tehditler karşısında arkasını dayayacak bir kurum bulursa ancak, yoluna devam edebilir.
bir sürü arkadaşım oldu blogger. Çoğuyla yüzyüze tanışmasak da çok iyi anlıyoruz birbirimizi. Ama bugün öyle bir ortamda bulundum ki, yüzyüze tanışmanın önemi, birlikte ortak bir hedef için çalışma, paylaşma, aynı amaca hizmet etme gibi bir sürü duyguyu yaşadım. Bugün blogger anne&blogger baba 5. geleneksel toplantısı vardı ve fotoğrafçı Alev Durmuşoğlu'nun projesi olan bizim de günlerdir sosyal medyada duyurmaya çalıştığımız #vaniçinörüyoruz kapsamında buluştuk. Kartopu nun da sponsor olduğu bu proje için ne buluşma ama; örgü, sohbet, muhabbet, kahve, şarkı, fotoğraf yani eğlence olarak aklınıza gelen herşey. Günlerdir yakın çevreme duyurmuştum, sağ olsun duyarlı olan herkes kendi
ne göre birşeyler örüp gönderdi, öremeyen ördürttü, ortaya harika bereler, atkılar, kazaklar, yelekler çıktı Van'daki depremzede kardeşlerimiz için. Hepsini sabah topladım ve sponsor olan okula götürdüm. Ben bu kadar torba götürmüştüm ama toplantıya acaba neler gelecek diye düşünürken gözlerime inanamadım. Her gelen eli kolu dolu geldi, o da yetmezmiş gibi Kartopu da rengarenk, çeşit çeşit yün getirmişti. Herkes başladı örmeye, ördüklerini de yine Van'a göndermek üzere. 
Yaratıcı annelere bayılıyorum hele söz konusu kişi bir de arkadaşımsa gurur duyuyorum. Benim zamanında sıkıntı çektiğim konularda, yokluğunu çok hissettiğim ama arayıp da bulamadığım ne varsa bulup yaratan, getiren, üreten anneler, girişimci kadınlar bahsettiklerim. Kızım bebekken yanımda o kadar çok eşya taşımam gerekiyordu ki, eh bir de ilk defa anne olunca daha 3 aylık bebek için dizlik bile taşıdığımı düşünürsek, çanta benim için en büyük sorundu. Bebeğimin altını değiştirmek için özel bir tasarımı olan, bakım çantası vazifesi gören ama aynı zamanda da şık, estetik olan bir çanta bulamadım tüm süreç boyunca. Evde ne kadar büyük, tek göz ama bavul gibi olan çanta varsa onlarla çıkmak zorunda kaldım hep. Yok muydu bebek çantaları, vardı da lacivert ve siyahtan başka rengi olmayan, daha ilk 
kullanımda kat yeri izi belli olan, aradığın hiçbirşeyi bulamadığın çantalardı. Ben de kullandığım çantalarda aradığımı bulamıyordum ama en azından estetikti, benimdi. 
Hele onu Türkiye'ye getiren Onda Sole Mother&Baby yani Hanzade Acar, o çok daha cesur ve girişimci. Hem meslektaşım olması, hem anne olması, hem arkadaşım olması, hem sevgi dolu olması hem hem hem...o kadar çok karpuzu bir koltuğa sığdırıyor ki ona hayran olmamak imkansız. 
bir tane Lala's Pequenos alacağım. 
yiyeceğim enfes kahvaltıyı düşlüyordum. Yalıkavak’ı geçip Gökçebel Köyü okundan sola dönüp öyle bir tepe tırmandım ki, bir köy meydanına gelince etrafta ne Havva Ana ne bir tabela vardı. Yağmur bardaktan boşalır gibi, sokakta tek allahın kulu yok. Mandalina toplamaya çıkmış bir amca görünce telaşla sordum Havva Ana’yı..sola dön sağa dön bayraklı ev dedi ama solda yol yok ya da o yolsa bu araba nasıl geçecek....bizim mutfak kapısının genişliği kadar bir yoldan sapıp daha da dar bir başka yola oradan bayraklı 
eve...Gece fırtınadan taş taş üstünde kalmamış, in cin top oynuyor. Çaldım kapıyı, içeriden nur yüzlü, topluca, hafif Ege şivesiyle çıktı Havva Ana. Kış be kızım kapalıyız demez mi...Büktüm boynumu, o kadar yolu boşuna mı gelmiştim, yol boyu kurduğum kahvaltı hayallerde mi kalacaktı, iş toplantıma daha çok vardı ne yapacaktım ben? Beden dilimi o kadar hızlı okudu ki, e madem geldin sen tanrı misafirisin buyur gir evim sana açık dedi. Hele bir de İstanbul’dan kocası doktor olan Zennur’un arkadaşıyım deyince baştacı yaptı beni. Yağmur suyuyla bir çay demledi bana, bu çayın tadı başka yerde 
yoktur dedi. O arada “bekle ben bir ineği sağam gelem, dağa götürecek kocam birazdan onları” dedi ve ortadan kayboldu. O sırada ben yazın dolup taşan, randevusuz asla misafir kabul etmeyen bahçeyi gezdim. Taş fırın, yaza hazırlanan bergamut kuruları, kırmızı biberler, zeytin çeşitleri...Aslında bir cennete düştüğümü, herkesin arayıp da bulmadığı kahvaltıyı paşa gibi hem de Havva Ana ile sohbet ederek yapacağımı düşündüm ve uçarak içeri girip sobanın başına kuruldum ve sohbet başladı.
gibi şimdi de gösterişte, eşyada, lükste hiç hevesi yok. Tek derdi oğluna iyi bir eğitim aldırmak ve gelecek bırakmak. Bu işe, bu harika kahvaltı sofralarına da zaten bunun için başlamış, oğlunu okutabilmek tek derdi. Ondan süt, tereyağ, yoğurt almaya gelen İstanbullu yazlıkçılar, her geldiklerinde Havva Ana’nın ikram ettiği çöreği böreği yerken bir yandan da ona hep bu işi meslek haline getirmesini, çok iş yapacağını söylüyorlar. O sıralar oğlu İlyas lisede ve eğitimi için paraya ihtiyaç var. Bir Amerikalı ile tanışıyor Havva Ana köyde ve kendi deyimiyle “Amerikalı da doğalcı ben de”. Birbirlerini çok seviyorlar çok şey paylaşıyorlar çünkü ikisi de doğal ürünler yetiştiriyor, toprak seviyor. Dostlukları ilerliyor, Amerikalı arkadaş 
Havva Ana’nın yaptığı yemekleri internete koyuyor ve hakkında yazı yazıyor. 1 hafta sonra arayıp TV’den geleceklerini orada program yapacaklarını söylüyor. Tam sebze meyve zamanı, herşey doğal ve Havva Ana herşeyden herkesten daha doğal. İşte o andan itibaren Havva Ana için güzel günler başlıyor. Fatih Terim ve Acun Ilıcalı’nın ziyareti ile ünü daha da yayılıyor. Bu arada ünlenirken o hiç boş durmuyor ya da rehavete kapılmıyor, hep kendini geliştiriyor, mekanını güzelleştiriyor, yenilikler yaratıyor. İŞİNİ GÜZEL YAPACAKSIN diyor başka birşey demiyor.
ma tiyatro gösterileri, arkadaş toplantıları ve uzun sabah kahvaltıları ile geçen bu tatil bazen de kar ile birleşir ve kartopu, kardan adam, eve kapanma hikayeleri ile son bulur.
n çocuğunuz için mayo, bone, gözlük, havlu...
ınız. Amaaaa tüm bu zorluklara rağmen;
yardımlar nereye gidiyor, gerçek ihtiyaç sahiplerine ulaşıyor mu diye. İşte tam o anda Beyda'yı duydum yakın bir arkadaşımdan ve kolları sıvayarak yakınlarımızın maddi ve manevi desteğiyle önce Beyda'yı İstanbul'a getirdik ve özel Marmara Koleji'ne kaydettirdik. Sonra annesi, ailesi geldi burada bir hayat kurmaya çalıştılar, çalışıyorlar. Elimiz üzerlerinde, en azından aç değil açıkta değiller bu soğuk kış günlerinde. Ya geride kalanlar..Soğuktan donarak ölenler, sobadan zehirlenenler, yangında gidenle
r..Ya onlar...İnsanın içi eriyor, yediği boğazında düğümleniyor, evinden oturup izlediği kar kabus gibi geliyor. Biz sıcacık evimizde kar tatili uzasa mı, sinemaya mı tiyatroya mı gitsek diye planlar yaparken doğuda birileri karın bir an önce bitmesi için dua ediyor. Hayat bu, yaşam devam ediyor. Onlar da bizler de yaşıyoruz yaşayacağız. Ama yaşarken birşeyler yapmak gerek diye düşünürken sevgili arkadaşım Yeşim Mutlu dan bir organizasyon duydum. Aslında ocak başında başlamış bu kampanya. Van için örüyoruz. Evet evet Van için, oradakiler için özellikle de mini mini bebeler için birşeyler örmek. Örgü örer misiniz bilmiyorum ama dünyanın en rahatlatıcı şeyi. Rengarenk ipler, ördükçe çıkan modeller, nasıl 
olacak heyecanı...İnsana resmen terapi gibi gelir. Hele bir de ördüklerinizin tam yerine ulaşacağını, birinin elini, yüreğini ısıtacağını bilmek çok daha başka bir duygu.Bu soğuk kış gününde çayınızı, kahvenizi yanınıza alıp, camın karşısına oturup bir atkı örmek, bunun bir çocuğun boynunda onu ısıtacağını bilmekten daha iç ısıtacak birşey olur mu siz söyleyin. 
