MUTLU YILLAR

Bir yıl daha bitti, bir yıl daha yaşlandık, bir yıl daha eskittik, bir yıl daha yaklaştık sona, bir yıl daha eskidi nüfus kağıdımız ya da daha olgunlaştık, daha çok yaşadık, daha dolu dolu oldu hayatımız, daha çok birikti anılar...Ne derseniz, nasıl bakarsanız, nasıl yaşarsanız öyle olsun yeter ki gönüller hoş olsun.

Her yıl yaptığım gibi değerlendirmelerimi yapıyorum yılın şu son günlerinde, kendimi puanlıyorum bazen yıldızlı pekiyi alıyorum bazen tek ayak üstünde cezada duruyorum ama vicdanım hep rahat. Hatalarımla, haksızlıklarımla, tepkilerimle, öfkelerimle kendimi sorguluyor, başarılarımla gururlanıyor ve yeni yıla yepyeni bir "YAPILACAKLAR LİSTESİ" hazırlıyorum. Yaptığım, başardığım, tamamladığım her görevin üstünü karalamak benim en büyük ödülüm.

2010 yılı acısıyla, tatlısıyla güzeldi. Ozan katıldı aramıza, bana teyzeliği yaşattı. Bir kitabım çıktı ve kızıma bir miras kaldı benden. Volkan'ı kaybettik, 37 yaşında arkadaşımız bir anda kayıverdi elimizden en büyük üzüntüyü yaşattı bize.


2011'de bizi neler bekliyor, nasıl bekliyor var mıyız yok muyuz bu sene bilmem, tek bildiğim bugün hayatımızın geri kalanının ilk günü....Yaşamaya başlamak gerek..


İyi seneler...

MAHALLEMİ SEVİYORUM

Hep düşünüyorum, kızımın tam sosyalleşme, dış çevreyle daha çok iletişime geçmeye başladığı ilkokul zamanlarında acaba rahatça dışarı çıkacağı, arkadaşlarıyla dışarıda oynayabileceği bir siteye taşınsak mı diye. Sonra bakıyorum çok büyük sitelerde bu çok da güvenli mi? Binlerce ailenin bir arada yaşadığı, güvenlik olsa bile kimin girip çıktığı belli olmayan kocaman devasa şehir siteler ne kadar benim arayışıma uygun? Sonra bakıyorum, oturduğumuz aprtman çok merkezi bir yerde, her türlü ulaşım aracına yakın, en popüler caddeye bir kaç adım. Kızım her ne kadar güvenli bir şekilde bahçesinde oynamasa da Sapancadaki evimizde hem bahçeye hem arkadaşa hem de gece geç saatlere kadar dışarıda oyun oynama zevkine varıyor.

Bugün bu büyük sitelerin hele hele şehir merkezinden ok uzağa kurulmuş, izole bir şekilde her türlü sosyal imkana kendi içinde sahip bu sitelerin bizlere göre olmadığnı anladım. Mahallemde yufkacımla, kasabımla, eczacı dostlarımla, kuaförümle,çorapcımla, bakkalımla iç içe yaşıyorum ben. Kırtasiye bağırsam duyulacak kadar yakın, yufkacım kapıma anında getiriyor yeni yaptığı o incecik yufkaları, kasabım "abla ciğer geldi az önce, ayırıyorum akşama" deyince mutluluktan uçuyorum. Kek yaptığım anda kabartma tozunun kalmadığını görünce hangi sitede bakkal anında koşar, ya da bugünkü gibi çok hasta olduğumda dışarı çıkacak halim yokken kasabımın anında tavuk getirmesini hatta "abla ocak olsa çorba olarak getirirdim" deyişini, kızım akşamın dokuzunda "anne yarın pembe karton gerekiyor" dediğinde o uzak sitelerin hangisinde kırtasiye bulabilirim acaba? Ben mahallemi, akşam geçen bozacımı, gece bir saatte bağıran sarhoş adamın sesini, köşedeki simitçimi-öyle bir simit evi açıldı ki bu arada tam köşemde her sabah taze sıcacık simit yiyoruz- seviyorum.

Aylardan ne ayı?

Çokkkk heyecanlıyım çok, akşam başlayan ön çalışmalarım sabah şekillenmeye başlayacak ve bir kaç saat sonra harika bir manzara beni bekleyecek ve tabi kısmeti olan yakınlarımı, tanıdıklarımı, tanımadıklarımı. Dün akşamdan yarım kilo buğday sekiz litre suda bir taşım kaynatıldı ve ağzı kapanıp sabaha kadar beni bekledi. Tam isabet bildiniz aşure yapmaya niyetlendim malum aşure ayı başladı. İşte gece bitti ve sabah oldu, herkes okula, işe yollandı veeeeee heyecanla dev tencerenin kapağı açıldı. Evetttt buğdaylarım patlamıştı tam da Zennur Abla'nın dediği gibi. Zennur Abla..aşurenin mimarı yani benim aşurenin ve benim yeni dostlarımdan biri..

Bundan başka mutluluk olur mu, ilk aşama başarıyla tamamlanmış, ev bana kalmış, soğuk ama güneş var, çayım, simidim ve peynirim. Önce ocağın altını açıp buğdaylarla oynamaya devam, bu arada 2 çubuk tarçın ve 10 karanfil de tüle sarılıp beraber kaynaşmak sıkı fıkı olmak için buğdayın arasına bırakıldı. Hep beraber onlar oynaşırken fokur fokur ben de çayımı içip simidimden koparırken, içine katılacak diğer malzemeleri hazırladım bir yandan. Haşlanmış bir bardak nohut ve iki bardak fasulye, kuru incir, kuru kayısı, kuru üzüm, evde var olan biraz altın çilek, haşlanmış ve kabukları soyulmuş iç badem...Tabi kuru olan herşey 15 dakika suda bekletildi. Bir yandan yine sonradan içine katılacak bir portakal kabuğu rendesi ve iki bardak portakal suyu da hazır edildi. Bu arada buğdaylar iyice yumuşamış, tarçın ve karanfil kokusu tüm evi sarmıştı. Önce tarçın-karanfil ikilisini buğdaylara veda ettirip sırasıyla nohut, fasulye, tüm kuru malzemeler ve portakal türevlerini tencereye attım ki....Aman o portakalın yaydığı koku bir başka güzel geldi burnuma. Bir yandan karıştırıp bir yandan yavaş yavaş kattığım ılık iki bardak sütle aşure iyice kıvamını almıştı. İşin en güzel tarafı aynı masallarda olduğu gibi koca tencereyi koca bir tahta kaşıkla karıştırmak oldu. Duru olsa bu görevi asla bana bırakmazdı eminim. Zaten akşamdan beri koca tencereye bakıp bu da neyin nesi diye pek merak etmişti güzel kızım. Tüm malzemeleri kattıktan sonra son söz toz şekere geldi. Ben biraz tatlı sevdiğimden 4,5 bardak şeker kattım ki sadece kendim yiyecek olsam daha da katabilirdim. Şekeri katıp bir taşım daha kaynattıktan sonra ocağın altını kapadım ve tencerenin de kapağını sıkıca kapatım doğru dışarı...Evet evet doğru markete gittim ne için mi, aşureleri dağıtırken kişilere tabağı geri verme ya da yıkama işi çıkmasın diye alüminyum kase almaya. Şehir merkezinde oturmayı bu yüzden seviyorum, şehir dışındaki lüks siteler bana göre değil galiba bunu anladım, ayakkabımı giyip çıktığım gibi alüminyum kase ya da akşamın bir vakti pembe karton nerede bu kadar kolay bulunur. Kaseleri alıp eve gelip bir de çay keyfi yaptıktan sonra 15 dakika olmuş ve artık kaselere dökme zamanı gelmişti aşureyi. Ne kadar çok olmuştu, ne çok kişi nasiplenecekti. Kaseler tezgaha sığmadı dersem abartmış olmam.

2 saat ancak bekletebildiğim aşurelerimin üstünü toz tarçın, nar, file fındık, blueberry kurusu ve ceviz ile süsleyip önce komşularıma ikram ederek işin en keyifli kısmının zevkine vardım. Dimdik, gururla, işte aşurem, benim aşurem, aman yemeyin öyle seyredin, kıymayın ona, bakın ben eğitim veriyorum, çalışıyorum ama bunu da yapabiliyorum, ne çok uğraştım......daha neler diyesim geldi ama demedim tabi...

Bir aşure günü de böyle geçti, ev hala portakal, tarçın, karanfil kokuyor ve hala sımsıcak ve biz hala çok mutluyuz.

GÜNLERDEN PAZAR

Ne çok özlemişim evimi uzun süren iş seyahatlerinden sonra. Haftaya olan seyahatim bir sonraki haftaya ertelenince içimi bir rahatlık sardı ki anlatamam. Nasıl bir özgürlük, nasıl bir rahatlama ve gevşeme. Ne yapacağımı şaşırdım, kızımla oyun, evin ben yokken dağılan dolaplarını toplama, gezme, yemek yapma, kitap okuma, film izleme, öylece yatma uzanma...hangisini yapsam nereden başlasam, herşeye saldırdım resmen. Sanki aylardır eve uğramamışım gibi...Tabi günlerden pazar ve üçümüzün bir arada olması gibi faktörler eklenince en keyifli şey çayın yanına eğlenceli şeyler hazırlamak olduğu kaçınılmazdı. Duru da çok özlemişti benimle mutfakta olmayı. Anne kız ne kadar malzeme varsa döktük önümüze, heryeri batırdık, herşeyin tadına baktık ama sonuçta çok keyif aldık. İşte sonuç, erikli tart ve çilekli kapkek.

Ne Büyük Özgürlük

-Kimseye muhtaç olmadan tek başına uçağa binebilmek ve seyahat edebilmek

-Her yemeği yiyebilmek

-Sokakta dilediğin gibi yürümek, istediğin kafeye girip birşeyler içebilmek

-Arabana atlayıp her yere gidebilmek ve saat kaç olursa olsun bunu yapabilmek

-Çocuğun olmasına rağmen tek başına gezebilmek

-Kıyafetinin düğmesini ilikleyebilmek, kolyeni kilitleyebilmek

-Suyunu kendin alabilmek, yemeğini yapabilmek

-Bankaya gidip bankamatikten işlem yapabilmek, internetten hizmet alabilmek

-Veeee bir cihaza bağlı olmadan nefes alabilmek

EY ÖZGÜRLÜKKKKKKK

Başarılı Çocuk-Başarılı Aile

İki haftadır pazartesileri eğitim alıyorum, evet evet bu sefer ben eğitim alıyorum masanın öteki tarafına geçtim yani. "Başarılı Çocuk-Başarılı Aile" eğitimin adı. Kızımın okulunda uzman kişiler tarafından özenle hazırlanmış bir eğitim, grup çalışması. Çok keyifli geçti ilk dönemi, ikinci dönemde tekrar alacağız ve sonunda sertifikamız olacak. Eğitim verirken her zaman aklımdan geçer, katılımcı olmak ne kolay diye. Oysa başka açıdan bakınca çok da kolay değilmiş katılımcı olmak ya da ben sahne tarafında olmaya alıştığımdan oturmak hele kısıtlı konuşarak oturmak zor geldi biraz bana. Allahtan konu çok yaşadıklarımız ve ortak alanlarımız olunca eh bir de anneler çoğunluktaysa uzmanlara çok laf düşmedi aslında.

Önce sordular bize, başarılı çocuktan anladığımızı. Aman allahım sanki çocuktan değil başarılı robotlardan bahsediyoruz. Başarının altına neler sığdırmaya çalışıyoruz ebeveyn olarak, bırakın çocuğu kanatlı melekler bile hepsinin üstesinden gelememiş de sınıflandırılmış görevleri icabı. Çocuklardan ne çok şey bekliyoruz biz yetişkinler, ne çok hırslarımız var, ne çok yaşayamadıklarımız, ne kadar benciliz aslında. Başarılı aileden ne anlıyorsunuz sorusunun yanıtı daha da feci...Yapamadıklarımız, egolarımız, hayalimizde olmak istediğimiz kişi tipi, ideallerimiz...hepsini içine sığdırmaya çalışıyoruz yine. Söylerken ne güzel atıp tutuyoruz da iş uygulamaya gelince hepsi uçup gidiyor. Bu da yetmezmiş gibi, eğitimin sihirli değnek olmasını bekliyoruz. Bugün katıldık hatta geçen hafta da katıldık, ama çocuğum hala şöyle yapıyor hocam, ee hani eğitim aldım ben hiçbirşey değişmedi....

Çocuğunun, eşinin, annenin, başbakanın, sistemin, ülkenin, okulun, öğretmenin değişmesini istiyorsan önce "SEN" değişeceksin güzel insan, değişim dışarıdan içeriye değil içeriden dışarıya doğru oldukça herşey düzelir. Sen nasıl bir çocuk istiyorsan öyle anne-baba ol önce.

Ohhhh eğitimde söyleyemediklerimi söyledim ne kadar rahatladım.

2 Kasım 2010 Bu Salı Başka Salı

Hani insanın hayatında bazı günler vardır, aradan ne kadar zaman geçerse geçsin unutmaz. Evlendiği gün, çocuğu olduğu gün, acı bir haber, ölüm...İşte 2 Kasım da benim için hatıramda hep güzel olarak kalacak her zaman tebessümle anacağım bir gün olacak, inşallah kötü 2 Kasımlarım olmaz hiç.

Yıllarca bir okur olarak takip ettiğim Tüyap Kitap Fuarı'nda ilk kez masanın diğer tarafında oturdum ve bu kez yazar olarak kitabımı imzaladım. Evet 2 Kasımda imza günüm vardı ve benim için tarif edilemez bir duyguydu. İnsanın başına gelebilecek en güzel olay, elinde bir kitabının olması...

Ben kitabıma imza atarken günün sürprizi kızkardeşimden geldi, Ozan'ımız dünyaya geldi aynı dakikalarda. Evet tam o güne rastladı Ozan'ın doğumu. Halbuki biz bir gün önce hastanedeydik ve daha doğmasına en az bir hafta vardı. Ama teyzesi gibi aceleci davrandı ve erkenden katıldı aramıza minik yeğenim. Hakikaten bambaşka bir duyguymuş teyzelik; hastaneye nasıl gittiğimi o yolların bana nasıl uzadığını anlatamam.

2 Kasım 2010, ben kitabıma, Ozan dünyaya imza attık beraber. Nice güzel 2 Kasımlara, en kötü günümüz böyle olsun

Gap 4, Midyat, Hasankeyf

İşte GAP gezimizin son günü geldi çattı. Ne güzel şey gezmek tozmak, hiçbir sorumluluk olmadan yaşamak. Tek dert nerede ne yesek, ne içsek, ne görsek. Bununla beraber evi de özlemedik değil, artık mutfağımda olmak kendi pişirdiğim yemekleri yiyip, çayımı demlemek istiyorum. Gezimizin son duraklarından biri olan Midyata gitmeden önce bir manastır ziyaretimiz daha vardı, hem de dünyanın en eski manastırlarından biri, Mor Gabriel ya da Deyrul Umur Manastırı. Midyatın 23 km. güney doğusunda meşe ağaçları içinde harika bir mimariye sahip olan manastır aynı Deyrulzafaran gibi aktif halde. Aziz Şmuel ve Aziz Şemun tarafından 327 yılında kurulan manastır Süryani kilisesinin önemli eğitim merkezlerinden biri. İçeride hala yaşayanlar olduğu için heryerini gezemesek de mimarisi, kubbeleri, ceviz kaplamaları ile sadece Türkiye için değil dünya tarihi için de çok önemli bir eser.

Manastır sonrası geldiğimiz Midyat dünyanın en eski yerleşim bölgesi olan Yukarı Mezopotamya’da yer aldığı için tarih boyunca Sümerler, Asurlular, Urartular, Makedonyalılar, Persler ve Romalılar gibi bir çok uygarlığın egemenliğine sahne olmuş. Zaten şehre girince insanların çeşitliliğinden anlıyorsunuz. Süryaniler, müslümanlar burada da iç içe yaşıyor. Midyata girince yine o kalker adı verilen sarımsı harika taş rengi ile karşılaştım. Hakikaten hayran kaldım bu taşa ben. Evler, insanlar, kıyafetler, sokaklar çok farklı bir sosyo-ekonomik gelir seviyesi gösterdi bana. Çok fakir bakımsız ev ve insanların yanında çok modern kıyafetli insanlar ve harika evler. Zaten gezdiğimiz Sıla Konukevi de bu harika evlerden bir tanesi. Midyat denince akla ilk gelenlerden biri de Telkari yani gümüş tel işlemeciliği. Tel halinde gümüşü tahta üzerinde açılmış oyuklara gömerek yapılan süsleme şekliyle aklınıza gelen her türlü takı, süs biblolar, ev eşyaları yapılabiliyor. Bir telkari ustasını izlerken verdiği emek karşılığı aldığı paranın hakikaten çok az olduğunu düşündüm.

İşte bu turda en çok beklediğim an gelmişti, Hasankeyfteydim artık. Orada bir köy var uzakta gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüzdür… Benim için o köy hep Hasankeyf olmuştur. Hiç gideceğimi düşünmezdim ama nedense hep hayallerimdeydi Hasankeyf. Dicle nehrinde Midyat ve Batman arasında kalan köyün şu andaki hali maalesef beni hayal kırıklığına uğrattı. Bu kadar tarihi ve zamanla yok olan bir yer nasıl olur da bu kadar bakımsız olur. Hiçbir turistik bakım, yenileme düzeltme olmadığı gibi günlük konaklama imkanları da son derece ilkel. Yüksek kayaların binlerce kaya eve ev sahipliği yaptığı, modern bir köprü yanında çok eski bir köprünün tarihi kalıntılarına sahip bu harika köyün bu kadar bakımsız olması zamanla Ilısu Barajı sularının altında kalacağını düşünmenizi bile unutturuyor. Tarihi köprü üzerindeki ev bile insanın şaşkınlıktan kalakalmasını sağlıyor. Ellerinde Osmanlı tapusu olduğu söylenen aileyi köprü üzerinde yaşamaktan kimse alıkoyamıyor. Tarihi ama asıl önemlisi çok tehlikeli olan köprüde yaşamaya devam ediyor yurdum insanı. Başka bir ülkede olsa Hasankeyf nasıl olurdu, nasıl bir imajı olurdu ve çevresindeki sosyal yaşam nasıl olurdu insan bunları düşünmeden alıkoyamıyor kendini. Hasankeyf ile ilgili hayallerimi kendime saklamayı seçerek çıktık dönüş yoluna. Petrol diyarı Batman’dan geçerken at başı denilen aletleri her yerde görüyorduk. Petrolü yer altından çıkartıp yer altındaki borularla rafineriye yollamaya yarayan bu aletler hakikaten tam da at başına benziyor, şehrin girişinde de koca bir yapı var bu şekilde şehri simgeleyen. Kızıltepe gibi Batman da beni şaşırtan yerlerden oldu. Bu kadar büyük bu kadar gelişmiş olduğunu ancak görsem inanırdım.

Hava kararmış, herkes yorulmuş ve dönüş sessizliği çökmüştü otobüse. Uçağa bineceğimiz Diyarbakır’a geldiğimizde artık yorgunluk çökmüştü herkese. Kaburgaci Selim Ustanın harika kaburga dolması , içli köftesi, soğuk aş çorbası bile bu yorgunluğu alamadı.

Güzel tatlar, medeniyetin beşiği olmuş mekanlar, doğu batı sentezi, baharat kokuları, bakırcı tokmakları ile bezeli bir gezi kalmıştı hatırada yorgunluktan daha çok ama. Çok gezen mi bilir çok okuyan mı….

Gap 3, Mardin

Şanlıurfadan ayrılırken üç saatlik bir yolumuz olduğunu duyunca önce biraz gerildim doğrusu, bilmediğin yerlerde üç saat çocuklarla yolculuk…Ama yola çıkınca ne kadar yanlış düşündüğümü ve bambaşka bir coğrafyada bambaşka yollarda , çok alışkın olduğumuz Batı bölgesinden çok uzakta seyahatin keyfine vardım. Örneğin Kızıltepe’den geçmeden Kızıltepe’nin bu kadar büyük ve gelişmiş olduğunu hayatta tahmin edemezdim. Modern hastaneleri, okulları, kocaman apartmanları ile sanki koca bir ildi. Karayolu ile seyahat etmenin keyifli yanı bu işte, geçtiğiniz her köyün her mahallenin insanını, evini bahçesini, balkondaki çamaşırını gözlemleyip her birinin hikayelerini yazıyorsunuz benim Kızıltepe için yazdığım çeşit çeşit hikayeler gibi…

Mezopotamya’nın yüzük taşı denen Mardin’e yaklaşırken yavaş yavaş o fotoğraflarda, kartpostallarda gördüğümüz tepe üzerine kurulu eski Mardin taş evleri görünmeye başlamıştı. Mardin deyince akla TAŞ gelir de, bu kadar mı anlamlı olur bu kadar mı gizem barındırır taşlar gittiğiniz her yerde. İlk durağımız Mardin Arkeoloji Müzesi ve hemen yanındaki Meryem Ana kilisesi, şehrin tam merkezinde Süryani evlerinin arasında harika bir yapı. 1895 yılında Antakya Patriği Behnam Bani tarafından Süryani Katolik Patrikhanesi olarak yaptırılan bina, restore edilerek 1995 yılında müze olarak hizmete açılmış. Sarımtırak renkli ve anlatılamayacak bir pastel tonda olan taşlardan yapılmış müzenin Etnografya Salonu’nda sergilenen eserler arasında özellikle Midyat İlçesi’nde köklü bir geçmişi olan gümüş işçiliğinden örnekler, yöresel giysiler, kılıçlar, mırra takımları ve nasıl servis edildiğini anlatan bir maket, hamam takımları, tespihler, bakır eşyalar yer almakta. Müzenin üst katında Hayat Suyu başında Mardin’e şöyle bir tepeden bakınca ne kadar sis de olsa, toz bulutları şehri sarmış da olsa, o günün Cumhuriyet Bayramı olmasından mı bilinmez çok ferah çok mutlu hissettim kendimi. Atamızın ve bayrağımızın her yerde dalgalanması bana bu ülkede doğduğum ve yaşadığım için ne şanslı olduğumu hatırlattı bir kez daha. Müze çıkışında bize tarihi bilgileri anlatacak olan Mardinli Lokman önde biz arkada Mardin sokaklarında gezerken kendimi bir an Floransa’nın dar sokaklarında geziyor hissettim. Kırklar Kilisesinin harika avlusunda soluklanırken hem doğu hem batı kültürünün karışımı olan Mardin’in zaten yıllarca neden medeniyetlerin de beşiği olduğuna şaşırmamak gerektiğini düşündüm. Sırt sırta veren cami ve kiliseler, yan yana yer alan Süryani ve Müslüman evleri, beraber yaşayan halk, koskoca Mezopotamya ovası Mardin için anlatılacaklardan sadece bir kaçı. Evlerin altına yapılan ve ‘abbara’ adı verilen uzun geçitlerden oluşan dar sokaklarda gezerken bir Süryani evini ziyaret ettik. Burası bana Küba evlerini hatırlattı, orada da İspanyol asıllı halk evlerini açıyordu turistler gezsin diye. Tabi tek fark, Süryani evleri oldukça temiz ve bakımlı Kübaya göre.

Mardin’de öğle yemeğini yediğimiz Erdoba Evleri Artuklulardan kalma gerçekten Mardin’de taşın konuştuğunu anlatan harika bir yapı. Ovaya bakan terası, birkaç konaktan oluşan otel odaları ve harika avlusuyla gerçekten seyranlık bir mekan. Günlerdir kuru yediğimizden menünün açılışı mercimek çorbası Erdoba evleri denince ilk aklıma gelenlerden oldu ayrıca. Yemek sonrası gittiğimiz ve İsa’dan sonra 5.yy da inşa edilen Deyrülzafaran Manastırı ya da Mor Hananyon Manastırı hakikaten de harika bir konuma sahip. Mor bu arada Aziz demekmiş. Gerek mimarisi gerekse Mezopotamya ovasına bakan manzarası ile insanda çok başka duygular uyandırıyor Deyrülzafaran. Manastıra girişte biraz sıra bekliyorsunuz çünkü burayı yerel rehberler grup halinde gezdiriyorlar. Siz beklerken kafede safran çayınızı yudumluyorsunuz zaten Deyrülzafaranda safran diyarı demekmiş. Kubbeleri, kemerli sütunları, ahşap el işlemeleri, iç ve dış mekanlardaki taş nakışları ile harika bir yapı olan Deyrulzafaran Manastırı, şu anda da Süryani Kilisesinin önemli dini merkezlerinden biri. Güneş tapınağı denilen gezdiğimiz ilk bölüm, beşik tonozlu şeklinde yontulmuş taşlardan olup yüzeyi 25 metrekare imiş. İkinci kısım ise ilginç bir tavan yapısına sahip. Tavanı oluşturan düz ve iri taşlar geometrik yapıda olup aralarında harç, kum, kireç ve benzeri malzeme kullanılmadan birbirine yaslanmış ve kenetlenmiş durumda yerleştirilmiş. Yani bugün benim diyen mimarlar örnek almalı bence. Tabi ben bu bilgileri duyunca biraz panik atak durumu yaşamadım değil. Allahtan Azizler Evi denilen bölüme geçtik de biraz nefes aldım diyeceğim ama o da çok doğru olmayacak. Bazı azizlerin kemikleri ile birlikte Manastır’da görev yapan bazı patrik ve metropolitlerin de burada gömülü olduğunu duyuna insanın içi bir tuhaf oluyor doğrusu. Şu anda burada görev yapan 59 yaşındaki metropolit de ölünce buraya gömülecekmiş. İnsan bu duyguyla, nereye gömüleceğini görerek burada nasıl yaşar acaba?

Manastırdan çıktığımızda hava iyice kararmıştı ve hanımların özellikle yoğun isteği üzerine bir çarşı turu yapma zamanıydı. Telkari yani gümüş işlemeciliği ile ün salmış Mardin sokaklarında gezerken cıvıl cıvıl hayat, ışıl ışıl caddeler harika bir görüntü yaratıyordu. Bakırcılar çarşısındaki antikacıların çoğu Süryanilerden kalma taslar, tabaklar satıyordu. Arap sürmesi, Menengiç kahvesi alınacaklardan Mardin’de.
‘Gündüz seyranlık, gece gerdanlık’ lafı boşuna söylenmemiş Mardin için. Baktığınızda bir kadının boynunu andıran Mardin ışıkları tam bir gerdanlık görüntüsünde. Evlerin sarı sarı ışıkları tam bir renk cümbüşü yaratıyordu otel odasından baktığımda. Unesco’nun ne kadar yerinde bir kararla Mardin’i Dünya Kültür Mirası olarak kabul etmeye hazırlandığına şaşırmamak gerek.

Gap 2, Şanlıurfa

Harika bir güne uyandık 28 Ekim sabahı, pırıl pırıl bir güneş, Nov Otel’de enfes bir kahvaltı ve gezilecek harika mekanlar. Hayat her zaman böyle keyifli geçse keşke, o zaman bu anların kıymetini bilir miydik acaba? Çocuk sesleri ile iyice neşelenen otobüsün arka koltuklarında Antep’e veda ederek ilk durağımız Birecik’e doğru yola çıktık. Fırat nehrinin üzerine kurulmuş olan Birecik Köprüsünü geçerken, cennet bir ülkede yaşadığım için bir kez daha şükrettim tanrıya. Köprüden görünen manzara bana Güney Doğu Anadolu bölgesi hakkındaki düşüncelerimi hatırlattı o an. Çok daha kuru, çok daha karanlık ve çok daha bakımsız bekliyordum doğrusu. Yapıldığı yıllarda ülkenin en uzun köprüsü ünvanını taşıyan köprüyü geçip Kelaynak Çiftliğinde ilk molamızı verdik. Türkiye'de sadece Birecik'te Kelaynaklar yaşıyormuş. Bu hayvanların Birecik'e üreme için gelmelerinin nedeni, buradaki kayalarda bulunan kalsit maddesinin kelaynak kuşlarındaki üreme gücünü arttırdığı şeklinde anlatılıyor. Birecikte yaklaşık 100 adet Kelaynak var . Daha önceki yıllarda Birecik'ten birkaç Kelaynak kuşu göç etmeleri için bırakılıyormuş. Ama birçoğu yolda hava şartlarından dolayı yada avlandıklarından geri gelmemişler. Bu yüzden nesli tükenmek üzere oldukları için göç amacıyla bırakılmıyorlar artık. Gidenlerin dönmemesinden kaynaklanan bu azalmayı ve nesillerinin tükenmesini önlemek için Tarım Orman ve Köyişleri Bakanlığı bünyesindeki Orman Genel Müdürlüğü tarafından 1972 yılında Birecik'te Kelaynak Üretme İstasyonu kurulmuştur. Bu istasyonda önce iki ergin ve dokuz adet yavru kelaynak kuşu ağ ile tutularak kafese konulmuş ve 1977 yılında üretime başlanmıştır. Korunmaya alınan kuşlar siyah yağsız et, rendelenmiş havuç, haşlanmış yumurta ve yem karması ile besleniyorlarmış.

Kelaynaklara veda edip Göklü kasabasını geçip Halfeti’ye vardığımızda tepeden öyle bir manzara görünüyordu ki bir an Türkiyede değil, Como gölündeyiz filan zannettim. Suyun rengi bu kadar mı güzel olur, çevresindeki taşlar bu kadar mı gizemli olur ya da yeşil bu kadar mı canlı olur. Tekne gezisi yapacağımızdan dolayı yanaştığımız iskele aynı zamanda Siyahköşk adlı bir restoran. Türkiyede siyah gülün yetiştiği tek bölge Halfeti’de Fırat nehri üzerinde yaptığımız tekne turunun bende yarattığı duygu, çölde su bulmuş bir insanın duyduğu mutlulukla eşdeğerdir herhalde. İnsana huzur veren bir su, dile gelip sizi tarihin en eski zamanına götüren taşlar, içinde zamanında insanların yaşadığı mağara evler ve büyük bir derinlik…..Şanlıurfa’ya bağlı Halfetinin eski yerleşim alanlarının çoğu Birecik Barajı suları altında kaldığından çok ilginç manzaralarla karşılaşıyorsunuz: yarısından çoğu sular altında kalmış minareler, evler…

Öğle yemeğimizi yediğimiz Siyah Köşk Restoran dünyada siyah gülün yetiştiği tek bölge olan Fıratta tam nehrin kıyısında. Patlıcan kebabıyla ünlü olan Siyah Köşkte siyah gül tohumları varmış, ama alabilir miyim diye sorduğumda aldığım yanıt çok ilginçti doğrusu: Tohumu ya da fidanı başka yere götürseniz bile orada açmıyor tek yetiştiği yer Fırat’ta Halfeti. Siyah Gül hayallerine ve harika Halfeti manzarasına veda edip, Şanlıurfa’ya doğru yola çıktık. İbrahim Tatlıses mi, acılı urfa mı, yoksa ‘Urfalıyam ezeldennn’ türküsü mü bana daha çok Urfayı hatırlatır diye düşündüğümde Balıklı Göl’ü görmeden bunları düşünmenin anlamsız olduğunu Balıklı Göl’e geldiğimde anladım. Urfanın ortasında sanki Türkiye’de değil de Halep’te geziyormuş hissini duyduğum tek mekan oldu Urfa ve Balıklı Göl. Nedense biraz kirlilik, biraz arap esintisinin yarattığı kendine özensiz insanlar topluluğu ve sürekli sağınıza solunuza çarpan sevimli olmaya çalışan ama itici olabilen çocuklar ben de büyük hayal kırıklığı yarattı Urfada. İlk uğradığımız yer olan Balıklı Göl ya da Ayn Zeliha ya da Halil-Ür Rahman gölü Hz. İbrahim’in ateşe atıldığında düştü yer olarak hafızamda her zaman yer etmişti. Hikayesi ise bu kadar kısa değilmiş tabi; İbrahim Peygamber, devrin zalim hükümdarı Nemrut ve halkının taptığı putlarla mücadele etmeye, tek tanrı fikrini savunmaya başlayınca, Nemrut tarafından bugünkü kalenin bulunduğu tepeden ateşe atılır. Bu sırada Allah tarafından ateşe "Ey ateş, İbrahim'e karşı serin ve selamet ol" emri verilir. Bu emir üzerine, ateş suya odunlar da balığa dönüşür. İbrahim bir gül bahçesinin içersine sağ olarak düşer. İbrahim'in düştüğü yer Halil-ür Rahman gölüdür. Rivayete göre Nemrut'un kızı Zeliha da İbrahim'e inandığından kendisini onun peşinden ateşe atar. Zeliha'nın düştüğü yerde de Aynzeliha Gölü oluşmuştur. Her iki göldeki balıklar halk tarafından kutsal kabul edilerek yenilmemekte ve korunmaktaymış. Durunun balıklara simit atmasını engellemeye çalışarak ilgisini Urfa Kalesine çekmeye çalıştık ama Balıklı Göl kadar ilgisini çekmedi maalesef kale. Damlacık adı verilen tepe üzerinde kurulan kale, 25 kuleli ve tek kapılıymış. Efsanelere göre İbrahim Peygamber burada bulunan ve mancınık görevi gören iki sütundan fırlatılarak ateşe atılmış ve benim Ayn Zeliha Gölü ismini tercih ettiğim göl haline gelmiş koca ateş. Aşağıdan baktığınızda iki sütun hala tüm ihtişamıyla duruyor. Bizim derdimiz daha çok tarihi yer görmek, kızımızın derdi nereden dondurma alırım olunca biraz tartışma biraz muhabbet, Hz. İbrahimin doğduğu mağarayı ve hemen önündeki Hz. İbrahim camisini dışarıdan görmekle yetindik. İçeri girenlerin çok misafirperver bir şekilde karşılanmadığını duyunca, mağaranın içinde bulunan ve pek çok derde, hastalığa iyi geldiği bilinen şifalı suyun anlamını yavaş yavaş yitirdiğini düşünmekten alıkoyamadım kendimi doğrusu.

Otobüsümüze binip Türkiye’nin en büyük barajına doğru yola çıktığımıza artık hava yavaş yavaş kararmaya Urfa ışıklanmaya başlamıştı. Şanlıurfa ve Adıyaman arasında kalan ve Fırat üzerine kurulmuş enerji ve sulama amaçlı barajın inşaatı 1983 yılında başlamış ve 1992’de işletilmeye başlamış. 8 tribüne sahip barajın yüksekliği 169 metre imiş, hakikaten insan büyüklüğü karşısında şaşırıyor. Dünyanın en büyük altıncı barajı olan Atatürk Barajının yapımında tamamen Türk işçileri çalışmış. Baraj kıyısı değil ama tepesinde çaylarımızı içip artık iyice kararan havada yola koyulduk ve Urfa’da otelimize yerleştik. Akşam yemeği sonrası harika bir sıra gecesi bizi bekliyordu. Hep televizyonlarda gördüğüm, türkülerle işlenen programlarda baş konu olan Urfanın adeti Sıra Gecesine gidiyordum işte. Hem de ne sıra gecesi, daha otobüsten indiğimizde davullarla karşılandık. İnsanoğlu ne seviyor ilgiyi…Kendimi çok önemli hissettim bu karşılama karşısında.
Urfa’da birbirine yakın yaş grubundaki kişilerin haftada bir, birinin evinde olmak üzere bir araya gelip belirli bir niteliğe ve düzene göre sıra ile yaptıkları toplantılara verilen isimmiş Sıra Gecesi. Urfa kültüründe çok önemli yeri var, çünkü Urfalı gençler eskiden topluluk içinde oturup kalkmayı, gelenekleri, konuşmayı, saygıyı bu gecelerde öğrenirmiş. Urfada müziğin gelişmesinde de önemli bir faktör bana kalırsa. Zira bizim sıra gecesi bol türkülü, davullu, zurnalı geçti. Hele kına gecesi canlandırması gecenin finali oldu.
Urfa deyince çiğköftesiz olur mu, Urfalı gençlerin önümüzde yoğurduğu acıyla pişen bol bulgur az et çok acı karışımı en çok bizim çocukların ilgisini çekti. Hey hayat ben 36 yaşımda ilk Sıra Gecesine gittim kızım 6.

‘Urfalıyam ezelden, gönül geçmez güzelden, gönlümün gözü çıksın sevmez idim ezelden…..’ sesleriyle otele vardığımızda ben hala benim için çok özel bir film olan EŞKIYA’nın film müziği ŞU FIRAT’IN SUYU AKAR SERİNDİR ile günü bitirdim ne yalan söyleyim. Gönlüm Fırat’ta kaldı.

GAP 1, Gaziantep

Ekim ayı boyunca yaptığım iş seyahatlerinin yorgunluğu bana yetmemiş olsa gerek ki, 27 Eylül sabah 04:30 da kendimi yine o sürekli beklediğim Atatürk Havalimanında buldum. Bu kez yanımda kızım ve eşim de vardı tabi. İstikamet bu kez GAP turu idi ve ilk olarak Gaziantep'e uçacaktık. İnsanın Bora Canay gibi bir arkadaşı, Burçak Altunay gibi bir de rehberi olunca, üstüne üstlük bir de mazide harika bir Antakya-Halep turu varsa sabahın kaçı olduğunun pek önemi yok doğrusu. Uçağımız yağmurlu İstanbul'dan kalkıp, güneşli ve pırıl pırıl Gaziantep'e tam iki saatte ulaştı. İş için olmayınca uçmak da, seyahat de, uykusuzluk da çok hoş geliyor insana doğrusu, hele herkes okula, işe, mesaiye giderken sizin sallana sallana gezmeniz......nasıl güzel bir duygu bu....

Güneydoğu anadolu bölgesinin en büyük şehrine girdiğimizde Türkiye'nin 10 km. uzunluğundaki en büyük parkı 100.yılı transit geçerek ilk durağımız Zeugma Mozaik Müzesine ulaştık. Müze girişinin hemen karşısında bulunan Theonoe bizi karşılamak için bekliyordu sanki. Hemen önünde aşk ve ruhun yanyana simgelendiği mozaikte Eros aşkı, Psykhe ise ruhu simgelemekteymiş. Oldum olası mitolojik hikayeleri başkalarından dinlemeyi sevmişimdir, kendim okumak yerine. Burçak da o kadar güzel anlatıyordu ki doğrusu, müzenin Mars salonuna ulaştığımızda hikayeler iyice çeşitlendi. Savaş ve bereketi simgelemesiyle Dünya'da bilinen tek Mars heykeli hakikaten de çok ilgi çekici. Müzenin bir diğer bölümü ''Kadınlar Odası''ndaki gözyaşı şişleri en ilgi çekiciler arasındaydı benim için bu gezide. Roma döneminden itibaren, hanımlar eşlerini askere ya da savaşa yolladığında ardından döktükleri göz yaşlarını şişelere doldururlarmış. Dönerlerse şişeyi kırarlar, dönmez şehit olurlarsa bu şişeleri mezara eşlerinin yanına gömerlermiş. Vay vay vay yani..Özellikle Dülük'de bulunan paleolitik taş aletlerinin ve bunların kullanımına yönelik materyallerin yer aldığı vitrinler takdire şayandı doğrusu.Buradan takıların olduğu ve Zeugma'nın sembolü olan ve hepimizi hüzünlü bakışlarıyla süzen Çingene kızının da bulunduğu, salona geçtik. Başlığı ve alnının kısa olması sebebiyle ilk bulunduğunda Çingene kızı olarak adlandırılmış. Saçlarının ikiye ayrılması, gözleri ve burun yapısıyla bazı arkeologlar tarafından Büyük İskender olarak da tanımlanmakta. Her kim olursa olsun insanda bir etki yaratıyor doğrusu. Gerçekten de Antakya Mozaik Müzesine göre çok daha büyük ve çok daha güzel sergilenmiş Zeugma'yı geride bırakarak Türkiye'nin ilk özel arkeolojik cam eserleri müzesi Medusa'da aldık soluğu ve içtik çayları. Eski bir Antep evinin restore edilmesiyle oluşturulan müzenin öyle bir avlusu var ki insanın kalkası gelmiyor. Hele sabahın dördünden beri ayakta iseniz...Türkiye'nin her yerinden eserlerin bulunduğu müzede telkari atölyesi, cam boncuk atölyesi tabi biz hanımların gözdesi oldu. Ömer Bey'in alevle işlediği cam boncukların nasıl yapıldığını görünce evdeki yerlerde sürünen boncukların değerini o zaman anladım işte. Yıllar önce İtalya'nın Murano adasında izlemiştim yine bir camın nasıl işlendiğini. Roma dönemine ait kandillerin,bayan takılarının, defne yapraklı kemerlerin ihtişamı karşısında büyülendim adeta. Hele tüm bunların bir hanım kolleksiyonere ait olduğunu duyunca ve kendisiyle tanışınca Türkiye'de daha gezecek çok yer daha öğrenilecek çok şey olduğunu bir kez daha anladım.

'Anteplileri nasıl gözlerinden öpmem ki, onlar sadece şehirlerini değil, bütün ülkeyi kurtardılar' diye boşuna dememiş Atamız. Yerden 35-40 metre yüksekliğindeki Antep Kalesine çıktığınızda bu sözü çok daha iyi anlıyorsunuz.Günümüzde"Gaziantep Savunması ve Kahramanlık Panoraması Müzesi" müzesi olarak kullanılan kalede destanlar canlandırılmış, gezerken o anları hissediyorsunuz adeta. Kale bedenleri üzerinde 12 adet kule mevcut. Evliya Çelebi Seyahatnamesinde Kale’nin 36 burcundan bahsetmiş zamanında.

Ve işte yemek vakti, en güzel anların başladığı dakikalar. Lahmacunu, fıstığı, baklavası, kebabı ile Antep. İmam Çağdaş'ta lahmacun ile başlayan aşkımız Ali Nazik ile devam etti ama en önemli devre tatlı kısmı oldu. Yabancı Damat dizisi ile aklıma yer etmiş baklava ve fıstıklı dolamalara dayanamadım doğrusu, siz deyin bir ben deyim üç....Yemek sonrası, ünlü bakırcılar çarşısına bir anda dağılıverdi grubumuz. İstanbul Kapalı Çarşı kültürüne çok alışık olan bendeniz şöyle şipşak bir yemeniciler, bakırcılar, baharatçılar turu sonrası, yerel bir han kahvesinde çay yudumlamayı tercih ettim doğrusu kızım ve eşimle. Gerçekten de oturup insanları izlemek, kendi hallerinde yaşayıp giden mutlu ya da mutsuz doğu insanını tanımak, renklerini, seslerini, kokularını duymak, işte bütün anlam burada benim için. Otele girmeden önceki son durağımız Gaziantep Hayvanat Bahçesi oldu ki, burası meğerse Türkiye'nin en büyük hayvanat bahçesiymiş. Büyüklüğünün yanısıra temizliği de takdir edilecek haldeydi doğrusu. İstanbuldakilere bakınca burası hakikaten bir hayvan cenneti.

Zaman hızla akıp geçmiş akşam oluvermişti, konaklama yapacağımız harika otelimize girip, eşyalarımızı yerleştirip biraz dinlendikten sonra harika bir mekana akşam yemeğine gittik ki, dillere destan bir tarihi bina BAYAZHAN. Koskocaman bir avlu içinde yöresel ürünler satılan dükkanlar, restorant,1 adet Kahve Evi ve harika bir ortam. Hiçbir şey yemeseniz bile sadece o ortamı, tarihi yaşamak bile yetiyor insana.

GAP turumuzun ilk gününü uzun uzun yaşadık ve güzel anılarla günü kapadık, geriye aklımızda modern ama bir o kadar tarihine düşkün Antep yani Gaziantep kaldı.

Mı? Mı?

Çay mı kahve mi,

Deniz mi orman mı,

Sinema mı tiyatro mu,

Altın mı gümüş mü,

Kebap mı balık mı,

Kısır mı mercimek köftesi mi,

Pijama mı gecelik mi,

Uçak mı araba mı,

Konuşmak mı konuşmamak mı,

Şemsiye mi yağmurluk mu,

Kahverengi mi açık renk mi,

mı...mi...mu...mü...

TEYZE OLMAK KOLAY DEĞİL

Benim minik kardeşim anne oluyor çok yakında, bu ne demek: BEN TEYZE OLUYORUM. Anne yarısı derler ya hep teyzeler için, ben daha olmadan bunu yaşamaya başladım bile. Nerede bebek için birşey görsem alasım geliyor, doğacağı günü, onu kucağıma alacağım zamanları gözümde canlandırıyorum hep ve içim içime sığmıyor. Kokusunu bile şimdiden hissediyorum. Tabi hal böyle olunca, onu beklerken de her şeyi yapmak istiyor insan. Güzel bir davet, güzel bir kutlama, güzel şekerler, anı defteri, kurabiyeler....Ne çok yeni adet var artık. Kızım doğduğunda sadece kapı süsü ve çikolata yetiyordu, şimdi süslü lohusa şerbetleri, bebek kurabiyeleri, nazar boncuklu şekerler...zaten süsü hiç sevmem, bu ara kendimi Tahtakale'de buluyorum nedense hep. Herşeyini ellerimle hazırlamak istiyorum minik kuzumun ve işte ilk girişimim, BEBEK ŞEKER SEPETİ. maviye ait ne kadar tüy, boncuk, tül, süs eşyası varsa bir araya getirilir ve yandaki sepet yapılır. Ben bu işler için doğmuşum aslında, süsleme, dekorasyon, boyama, pişirme....Rengarenk işler anlayacağınız.

Lüks pastanelerde, güncel adıyla patissari'lerde fahiş fiyatlara satılan şeker, çikolataları kendiniz çok ekonomik olarak hazırlayabiliyorsunuz, üstelik herbirine sevginizi katıyorsunuz. Bundan daha güzeli var mı? Şimdilik adı bende saklı yeğenim için aldığım şeker, çikolataları, harika süslerle bezeyince işte karşınıza bu manzara çıktı. Sapancadaki evimizin bahçesinden topladığım ağaç dallarına şeker asmak fikri de tamamen bana aittir bu arada.

Dünyanın en mutluluk verici olaylarından biriymiş teyze olmak, yavaş yavaş anlıyorum.