Bugün kızım okula servisle gitmeye başladı. Daha önce yüzme , gösteri , tiyatro gibi nedenlerle servise biniyordu okulundan ama bu sabah artık evden çıkıp sanki işe gidiyormuş gibi bindi ve akşam da aynı şekilde gelecek. Onun büyüdüğü ve artık bir birey olup hayata karıştığını ilk defa bugün çok daha fazla hissettim. Ne zaman büyüdü, ne zaman okula başladı, ne zaman konuştu, ne zaman yürüdü....Servis beklerken onunla bunlar aklımdan bir bir geçti. Sabah yürüyüşünden gelen komşumuzun "ya daha Duru'nun ilk doğum gününü bahçede kutladığımız dün gibi, nasıl oluyor da bu sene 1. sınıf olacak" demesi içime öyle bir işledi ki...o an hayırrrrrrrr çocuğumu servise vermiyorum, okula da göndermiyorum o hep benimle kalacak evde, biz hep yan yana olacağız demek geldi içimden. Onun hazır olması ve alışması için başlatmıştım servise peki ya ben? Ben hazır mıyım onun okula başlamasına, kocaman bir okulda öğrenci olmasına, servisle gidip gelmesine...İşte mesele bu. Onu hazırlamak için değil galiba kendimi hazırlamak için yapıyorum tüm bunları. O herşeye adapte oluyor, biraz kaygıları olsa da benimle konuşunca geçiyor hepsi ama ben...
Büyüse diyorduk küçükken hep, bir an önce yürüse, konuşsa, okula gitse...Şimdi de ah küçükken ne güzeldi hep dizinin dibinde, yarım yamalak konuşmaları hep öyle kalsa....
Büyümesi gereken biz miyiz acaba?
No comments:
Post a Comment